سنگینی لحظات و فقط یک کلمه !

سنگینی صدای سکوتم و بغض ناشیانه ام که مدتی است گلویم را می فشارد و بیشتر و بیشتر تا شاید و باید بترکانندش و انفجارش سکوتم را محو کند و اما نه .

سنگینی لحظات ، دلتنگی ها و غصه ها و فشار ناشی از تحمل ناملایمتها مدتهاست همچون رفیقی شیشانه و همچون دوستی صمیمی دستم را گرفته است مرا با خود به سفر می برند ، سفرهای رویایی که رویایش را هیچوقت نداشتم و نخواهم داشت .

سنگینی بودن سنجاقک های پروانه نما و کوسه های دلفین نما مرا در شادی وجود داشتن عدم ها و قدم ها قرار داده و صبح و شب با بال خاطره ها و با خاطر پرواز سنجاقک ها و دفاع از نداشتن داشتن ها وادار به خنده های قبیحانه ای می کند که خودم هم از شدت آن دچار دل گرفتگی شدید و نابودی آخرین ضربات تیک تیک وار ساعت محور قلبم شده ام .

دوست داشتم باورم کنند و نه اینکه باور کنند من را .

دوست داشتم سرمای مهر وجودی سنجاقک ها را همچون نوازش پروانه هایی ببینم که مهرشان گرمایی معادل با میلیون برابر خورشید دارند .

می دانستم سنجاقک ها در مرداب زار زندگی می کنند و پروانه ها در آسمان خیال ها و می دانستم کوسه ها از خوردن سیر نخواهند شد و می دانستم پروانه ها دیگر وجود ندارند .

می دانستم ستاره هایم ، ستاره نیستند و بازتاب خورشید بروی ماهواره های خبرکش و خبربر که با موج ها و امواج ها دست به رسم نابودی تک ستاره ها گرفتند و همه را با شمشیرهای امواج شکل خود بروی ساحل ساختگی دریاهای خود نابود خواهند کرد.

می دانستم و سنگینی سکوتم فقط برای وجودم است و بس .

فقط یک کلمه مساویست با سکوت .